Κανονικά θα πρεπε να πω ότι ο Γιάννης Μπουρούσης αποφάσισε να ολοκληρώσει την καριέρα του σεμνά και ταπεινά, αλλά δεν το λέω. Προτιμώ να πω ότι την ολοκλήρωσε ως Γιάννης Μπουρούσης. Όπως απίστευτα ιδιαίτερη υπήρξε η τεράστια διαδρομή που έκανε ως αθλητής, έτσι ιδιαίτερο και σπάνιο υπήρξε και το φινάλε της. Και μάλλον για αυτό δεν υπήρξαν τα αφιερώματα που άξιζαν σε αυτό το αντίο: ο Μπουρούσης υπήρξε ένας τεράστιος από κάθε άποψη παίκτης, που προτίμησε ωστόσο για κάποιους δικούς του λόγους να μην ταυτιστεί με ομάδες και να παραμείνει κομμάτι υπεράνω όλων – ίσως γιατί αν βλέπεις τον κόσμο από τα 2.11 μαθαίνεις να τον παρακολουθείς από ψηλά. Όχι υπεροπτικά, αλλά αγέρωχα.
Ένα προστατευόμενο ειδος
Οι ψηλοί του ελληνικού μπάσκετ υπήρξαν πάντα κομμάτι προστατευόμενο είδος γιατί πολλούς δεν είχαμε ποτέ. Όταν το 2020 ο Μπορούσης ανακοίνωσε το αντίο στην Εθνική ομάδα είχα πάντα την βεβαιότητα ότι το έκανε γιατί είδε τον Παπαγιάννη να ωριμάζει και κατάλαβε ότι υπάρχει πλέον κάποιος έτοιμος να πάρει τη σκυτάλη. Μάλλον αυτό δεν ισχύει, αλλά δεν έχει και σημασία: στο μυαλό μου οι ψηλοί του ελληνικού μπάσκετ είναι ένα είδος μυστικής οργάνωσης που αναθέτει αποστολές. Υπήρξε ο Τρόντζος και τον διαδέχτηκε ο Κοκολάκης. Παρέδωσε μετά τιμών την αποστολή στον Παναγιώτη Φασούλα, στον πλέον απαραίτητο της ομάδας του 1987. Αυτός με τη σειρά του αποσύρθηκε όταν βρέθηκαν δυο να γεμίσουν το κενό του: ο Σχορσιανίτης και ο Μπουρούσης για να οδηγήσουν την Εθνική πάλι στο θρόνο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Επειδή οι ψηλοί μας είναι κάτι σαν μοντέλα που εξελίσσονται οι δυο αυτοί υπήρξαν ολότελα διαφορετικοί. Ο Σχορσιανίτης πέρασε όλη την καριέρα του προσπαθώντας να γίνει αθλητής κι ο Μπουρούσης πέρασε τη δική του διασχίζοντας μια διαδρομή στην οποία κανείς άλλος δεν θα βρεθεί ποτέ του. Με μια βαλίτσα στο χέρι, πρωταγωνιστής σε ένα πλήθος από ιστορίες και με ένα ατελείωτο κουβάρι από αναμνήσεις που δεν ξέρω κατά πόσο κι ο ίδιος μπορεί να βάλει σε τάξη χωρίς να μπερδεύεται.
Ο Μπουρούσης υπήρξε αναμφίβολα η πιο παράξενη από τις ιστορίες του ελληνικού μας μπάσκετ κι αυτό το καταλαβαίνεις αν προσπαθήσεις να διηγηθείς την καριέρα του: είναι κομμάτι αδύνατον πχ να θυμηθείς όλες τις ομάδες που έπαιξε κι ας είναι όλες σημαντικές. Αν ο Μπουρούσης δεν έβαζε τέλος στην καριέρα του παίζοντας στην Καρδίτσα, δηλαδή στην ομάδα της πόλης του, θα πρεπε να διοργανωθεί ένα διεθνές τουρνουά για να τον τιμήσουν οι ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε. Οσο για τους τίτλους, μολονότι δεν του έλειψε κανένας νομίζω ότι το πρωτάθλημα που κατέκτησε με την ΑΕΚ το 2002 πρέπει να είναι για τον ίδιο ό,τι πιο σπάνιο. Δεν ήταν καλά καλά 20 χρονών κι όμως φαινόταν από τότε ότι θα έκανε μεγάλα πράγματα.
Πρέπει να είναι ελάχιστοι
Στις παρέες των φίλων του μπάσκετ ήταν πάντα πιο εύκολο να μιλάει κανείς για την προσωπικότητα του Μπουρούση παρά για την καριέρα του – η δεύτερη ήταν τόσο πολύπλοκη και τόσο γεμάτη από περιπέτειες που δεν ξέρω αν τις θυμάται όλες κι αυτός. Πόσοι έχουν αγωνιστεί στην ΑΕΚ, στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό; Πρέπει να είναι ελάχιστοι. Πόσοι μη Ισπανοί παίκτες έχουν φορέσει τη φανέλα και της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης; Πιστεύω λίγοι. Παρά τα περάσματα του από όλες αυτές τις πολύ σημαντικές ομάδες ο Μπορούσης κατάφερε να κάνει την καλύτερη σεζόν της στην Μπασκόνια στην οποία ο μύθος λέει ότι βρέθηκε μάλλον κατά λάθος κι αφού χάλασε μια πρόσληψή του από σύλλογο της Κίνας, στην οποία πάντα ήθελε να πάει και πήγε αργότερα.
Σε όλη αυτή την πολύπλοκη διαδρομή νομίζω σχεδόν τίποτα δεν υπήρξε ποτέ προσεχτικά σχεδιασμένο: ο Μπουρούσης λένε όσοι τον ξέρουν είναι 80% ένστικτο και 20% όλα τα υπόλοιπα. Και είναι σίγουρα ο Ελληνας μπασκετμπολίστας με τις περισσότερες καριέρες και δεν το λέω γιατί άλλαξε χώρες και ομάδες σαν τα πουκάμισα, αλλά και γιατί άλλαζε και τρόπο παιγνιδιού και μυαλά ενίοτε. Άλλος ήταν ο πιτσιρικάς Μπουρούσης που εντυπωσίαζε λόγω προσόντων στην ΑΕΚ κι άλλο ο Μπουρούσης του Ολυμπιακού που έπρεπε να πείσει τον Πίνι Γκέρσον να του δώσει λεπτά συμμετοχής. Άλλος ο Μπουρούσης που έφυγε από τον Ολυμπιακό μετά από εκείνη την απίθανη ιστορία της δημοσίευσης των τηλεφωνικών του συζητήσεων με τον Μάκη Ψωμιάδη και κατέληξε στην Αρμάνι κι άλλος ο Μπουρούσης που παιδάκι ακόμα πέρασε από τη Μπάρτσα. Άλλος ήταν ο Μπουρούσης ρολίστας και πρωταθλητής Ευρώπης με την Ρεάλ κι άλλος ο Μπουρούσης απόλυτος πρωταγωνιστής με τη Μπασκόνια και ίσως ΜVP της Ευρωλίγκας για πρώτη φορά. Άλλος ήταν ο Μπουρούσης του ΠΑΟ κι άλλος αυτός που πήγε στην Κίνα μάλλον για να κάνει κομμάτι την πλάκα του. Ακόμα και στην Εθνική οι καριέρες του υπήρξαν πολλές: υπήρξε παθολογικά ερωτευμένος με τη φανέλα της, αλλά και κομμάτι καπετάν φασαρίας στα αποδυτήρια της, υπήρξε ηγέτης της αλλά και έτοιμος να παίξει καρεκλιές με τους Σέρβους. Ο Μπουρούσης υπήρξε τα πάντα: αν ήταν ρόλος σε ταινία κινηματογραφική θα χρειαζόταν πέντε σεναριογράφοι για να τον γράψουν και να τον κάνουν πιστευτό. Αλλά πολλοί αμφιβάλω αν θα υπήρχαν άνθρωποι με φαντασία τόσο μεγάλη ώστε να χτίσουν σε κόλες χαρτί τον χαρακτήρα του.
Στο δικό του το δρόμο
Ο Μπουρούσης υπήρξε ένας και μοναδικός και άλλος τέτοιος δεν θα υπάρξει. Ακόμα και το φινάλε της καριέρας του υπήρξε εντελώς απρόβλεπτο. Ποιος θα περίμενε ποτέ ότι αυτός ο γίγαντας που πέρασε όλη την καριέρα του σε ομάδες και πρωταθλήματα πολυτελείας, θα την ολοκλήρωνε παίζοντας για την ομάδα της πόλης του στην Α2; Πόσοι από τους μεγάλους του ελληνικού μπάσκετ το σκέφτηκαν απλά αυτό; Νομίζω κανείς γιατί κανείς δεν είχε την τρέλα τη δική του. Εβλεπα το βίντεο του αντίο του: χτύπησε δυο βολές, σήκωσε τα χέρια και είπε τέλος. Τον χειροκρότησαν οι αληθινά δικοί του άνθρωποι – οι άνθρωποι της πόλης του, υποθέτω μεταξύ των οποίων θα ήταν κι αρκετοί φίλοι του. Οπαδοί του. Ο Μπουρούσης δικαιούται να λέει πως είχε τέτοιους προσωπικούς. Που ελάχιστα κοιτούσαν σε ποια ομάδα έπαιζε, αλλά πάντα χαίρονταν με τις ιστορίες του. Ηταν λίγοι; Μάλλον ναι. Αν ο Μπουρούσης ήταν σημαία μιας ομάδας, αν δεν γυρνούσε τον κόσμο κι έπαιζε σε μια δυο ομάδες στην Ελλάδα, όπως οι πιο πολλοί από τους συμπαίκτες του, στο αντίο του θα γινόταν χαλασμός. Αλλά δεν θα είχαμε να κάνουμε με τον Μπουρούση: ο Μπουρούσης προτίμησε να γράψει την ιστορία τη δική του. Και το Μάιο του 2022, συμπληρώνοντας είκοσι χρόνια με περιπέτειες, να της βάλει τον επίλογο που της έπρεπε. Στο κλειστό της Καρδίτσας, στο δικό του το δρόμο…
